به نقش سخت رویی های مردم بس که حیرانم

رگ سنگست همچون جوهر آیینه مژگانم

گلی جز داغ رسوایی در آغوشم نمی گنجد

ز سر تا پا چو جام باده یک چاک گریبانم

حباب از پیرهن آیینه داری می کند روشن

به پوشش ساختم تا اینقدرکردند عریانم

اگر بنیاد مینا خانهٔ گردون به سنگ آید

منش در چشم همت یک شکست اشک می دانم

چراغ کشته دودش زیر دست داغ می باشد

ز نقش پا فروتر می تپد گرد بیابانم

قیامت داشت بی روی تو شمع انجمن بودن

گدازم آب زد تا سوختن گردید آسانم

ندارم در دبستان محبت شوق بیکاری

به یادت سطر اشکی می نویسم ناله می خوانم

تماشا مشربم از ساز راحتها چه می پرسی

جهان افسانه گردد تا رسد مژگان به مژگانم

به تدبیر جنونم ره ندارد حکم مستوری

چو مغز پسته هر چند استخوان باشدگریبانم

عرق پیمای شبنم چون سحر عمریست می تازم

ندارم آنقدر آبی که گرد خویش بنشانم

درین محفل مبادا از زبان گردن کشم بیدل

چو شمع از فیض خاموشی گریبان ساز دامانم